تصمیم گیری در مدیریت رفتار سازمانی

تفاوت تصمیم گیری فردی و گروهی

تصمیم گیری فردی: فرایند سریع، ارجح بودن قضاوت فردی، فزونی علاقه در تصمیم گیری، افزایش انگیزه توفیق طلبی می باشد.

تصمیم گیری گروهی: این نوع تصمیم گیری دارای فرایندی آرام، کمک فکری بیشتر، تقسیم وظایف پیچیده، افزایش راهکارهای تصمیم گیری و افزایش جست و جو مسائل می باشد.

روشهای تصمیم گیری فردی؛ گروهی و سازمانی

در روشهای تصمیم گیری فرد باید به گونه ای رفتار نماید که نتیجه کار و بازه آن به حداکثر برسد. این تفسیر بیان کننده الگوهای زیر است:
الف)روش عقلایی: اگر شخص بتواند نتیجه بدست آمده از تصمیم گیری را به میزان مطلوبی برساند، فردی معقول نامیده می شود و نوع تصمیم گرفته شده نیز عقلایی و بخردانه تعریف می شود.
ب)روش عقلایی محدود شده: هنگامی که فرد با مسائل پیچیده روبه رو می شود پاسخی که در برابر آنها میدهد به گونه ای است که آن مسائل را محدود می کند که تا به راحتی قابل درک باشند.
ج)روش احساسی-شهودی: فرایندی است ناآگاهانه که در سایه تجربه حاصل می شود به عبارتی تصمیم گیرنده نه منطقی عمل می کند و نه قضاوتش عینی است. بلکه از همان نخست با توجه به نوع سلیقه و اعمال نظر شخصی، یک راه حل بهتر را انتخاب می کند(مدیران استراتژیک)

روش های تصمیم گیری گروهی شامل موارد ذیل می باشد:
الف) طوفان مغزی: در این روش افراد راه حل های ممکن برای حل مسئله را ارائه می دهد بدون آن که به عملی بودن آن توجه کند در این شیوه کمیت راه حل ها مهم می باشد، نه کیفیت آن ها به کارگیری روش طوفان مغزی باعث بوجود آمدن نظریه های جدید می شود (عیب آن تاثیرگذاری)
ب) روش گروه دلفی: در این روش به وسیله اتفاق نظر کارشناسان و متخصصان شروع می شود مسائل مربوط به مشکل مورد نظر طی یک پرسشنامه به تمامی کارشناسانی که اظهار آمادگی نموده اند ارسال می شود و راه حل های خود را بیان می دارند.
ج) روش گروه اسمی : وقتی که زمان کمی وجود دارد از این نوع تصمیم گیری استفاده می شود معمولا اعضای گروه 7 الی 10 نفر می باشند در پشت میز می نشینند و مشکل آنها طرح می شود.
روش تصمیم گیری سازمانی: این امر از روش های عقلایی و فرایندهای شهودی استفاده می کنند ولی تصمیماتی که در سطح سازمان گرفته می شود معمولا به وسیله یک مدیر اتخاذ نمی شود. بسیاری از تصمیمات سازمانی به وسیله چندین مدیر گرفته می شود که دارای دیدگاه و نظرات متفاوتی هستند.